23/04/2025
âIn haar schuilt een leeuwin, niet altijd zichtbaar, maar altijd aanwezig. En wanneer zij nodig is, verschijnt zij. Innerlijke kracht. En in haar leeft een zwaan â sierlijk, puur, onaangetast. Ze laat zien dat gratie geen zwakte is, maar een stille vorm van kracht.â
Ik heb deze schilderijen âThe Grace Withinâ (links) en âThe Strength Withinâ (rechts) genoemd, omdat we als vrouw soms zelf niet weten hoeveel kracht we bezitten. Maar die kracht is er wel. Van binnen. En vroeger of later komt deze naar boven. Uit noodzaak, door groei, verwerking of ontdekking. Strijden voor die ander of voor jezelf. Of juist kracht verpakt in zachtheid. Geen (innerlijke) strijd, maar zacht zijn voor een ander of voor jezelf.
Misschien zit jij net in zoân fase. Waar je op zoek bent naar je eigen kracht, of waar je kracht juist naar boven komt. Sta je nu op dit moment volop in je kracht of moet je juist weer even pas op de plaats maken en je krachten sparen? Misschien herken jij jezelf in Ă©Ă©n van deze vrouwen. Of zie je haar in iemand die je dierbaar is.
Ik ben begonnen met het maken van het rechterschilderij en wilde een vrouw en een dier schilderen. Het idee ontstond om innerlijke kracht te laten zien. Een vrouw die bescheiden is, maar ook kracht uitstraalt. Dat is ook hoe ik me voelde toen ik het schilderij maakte. Nog voorzichtig in het begin, omdat ik niet zeker wist of ik wel een vrouw op het doek vast zou kunnen leggen…maar naarmate het schilderij vorderde, ging het bijna als vanzelf en groeide het vertrouwen steeds meer dat dit helemaal goed zou komen. En zo werd het schilderij voor mij precies wat ik wilde afbeelden; een inspiratie en bron van kracht. Ik vond het zo fijn om te maken, dat ik besloot om nĂłg zo’n schilderij te maken met een vrouw en dier als onderwerp. De dieren heb ik zo geschilderd dat ze niet heel duidelijk zijn, maar meer ‘zachtjes tevoorschijn komen’. Als een stille kracht die, naarmate je er beter naar kijkt, luider wordt. Een bescheiden, maar krachtige stem.
Wil je de schilderijen van dichtbij zien? Of past zoân werk bij iemand die jij bewondert?
âš Stuur me een berichtje â ik vertel je graag meer. De schilderijen zijn mixed media (inkt, acryl, olie).
Rouwen om je huisdier & hoe een portret je hiermee kan helpen
Het verlies van een huisdier is moeilijk. Hierboven zie je een door mij gemaakt schilderij van onze hond Dobby die wij sinds 2022 moeten missen. Hij was ons zielenmaatje, onze honden-soulmate, om het een naam te geven. Zijn verlies viel ons dan ook heel zwaar. Zeker omdat het heel plotseling was (hersentumor). De dag ervoor rende hij nog vrolijk over de heide en de dag erna waren we ons geliefde vrolijke eigenwijze maatje kwijt. Hartverscheurend en we hebben zoân beetje alle emoties gevoeld die er zijn. Er zullen mensen zijn die dit onderschatten maar rouwen om je huisdier is echt iets wat men serieus zou moeten nemen en waar je de tijd voor moet nemen. Ik had een goede band met mijn ouders en beiden zijn niet meer onder ons, maar ik kan met recht zeggen dat het verlies van Dobby vele malen harder aankwam. Dat klinkt misschien heel raar maar als dierenliefhebber delen we zo ontzettend veel met onze dieren. Dobby was niet zomaar een hond, hij begreep ons en communiceerde met onsâŠsoms vaak op een manier waardoor je dacht dat het gewoon een persoon was. Hij was aanwezig en had altijd zijn mening klaar. Een levensgenieter en bemoeide zich met alles en iedereen. En ja, soms kon hij ook het bloed onder onze nagels vandaan halen. Maar oh, wat missen we hem nog steeds. Waar wij gingen, ging hij ook.
Het verhaal achter het schilderij
Voor mij is het schilderen van Dobby een vorm van rouwverwerking geweest. En nu kan ik naar een mooi portret kijken en herinneringen ophalenâŠleuke herinneringen. Want wanneer je goed kijkt, zie je dat ik verschillende dingen in het schilderij heb verwerkt. En allemaal triggeren ze een bepaalde herinnering. Zo zie je bubbels, die erg passen bij de bruisende persoonlijkheid die Dobby had en die tevens een dromerige look aan het schilderij geven.
Het appeltaart-incident
Achter de appel en de appelbloesems zit een verhaal wat wij onderling âhet appeltaart-incidentâ noemen. Tijdens een verjaardag hadden we een stuk appeltaart op de salontafel gezet. De visite en wij waren even in de keuken en toen we terug kwamen naar de woonkamer zagen we dat Dobby het stuk appeltaart gegrepen had. Toen we het wilden pakken, was Dobby het daar absoluut niet mee eens. Het was nu ZIJN stuk appeltaart. Omdat het een groot stuk was, en Dobby echt een vreetzakje was die absoluut geen kruimeltje meer over zou laten, moesten we toch echt een deel weg pakken. Dobby besloot daarop te gaan grommen naar zijn personeel waarop wij besloten hem weg te leiden van de verleiding. Een strijdlustige Dobby wilde nu, naast een hap van de appeltaart, ook een hap uit zijn personeel nemenâŠje zou denken dat zoân klein hondje best makkelijk in bedwang te houden is, maar bij Dobby was niks minder waar. We konden hem (met moeite) in bedwang houden, de appeltaart (en onze ledematen) veilig stellen en het koekiemonster kalmeren. Dat dit lieve hondje zich ook zo kon gedragen was best wel even een shock voor ons. MaarâŠsindsdien is dit nooit meer voorgevallen en hebben we er naderhand behoorlijk om gelachen. Achteraf gezien, en misschien ook omdat we Dobby nu moeten missen, hadden we het stuk appeltaart misschien maar gewoon moeten geven. Hoe dan ook, willen we in ons forever home echt nog een appelboom ter ere van Dobby gaan planten.
De vogel en de eend
In de linkerbovenhoek en rechtsonder bij de boom, zie je een zwarte vogel (merel) en een eend. Ook hier zitten leuke herinneringen aan verbonden. Dobby was erg gesteld op zijn achtertuintje. En vond dan ook dat niet zomaar iedereen daar mocht komen. Vogels stelde hij niet op prijs. Zelfs als ze over vlogen blafte hij nog naar ze. Een vogel die het waagde om te landen in zijn tuintje moest snel zijn. Dobby kon zomaar op je af komen stormen. Gelukkig wel met luid geblaf, dus hij waarschuwde ze tenminste wel en gaf de vogels in ieder geval nog een kans. Misschien hebben we Dobby zelf ook wel een beetje aangemoedigd om vogels meer als âspeeltjeâ te zien want de eend in het verhaalâŠwas een pluche speelgoed eend die Dobby geweldig vond. Vaak lag hij erop te sabbelen maar er achteraan rennen vond hij nog het allerleukste.
De boom met de trap en de pootafdruk op de boomstam
In het schilderij zie je ook een boom met een trap. Deze staat symbool voor de (nog steeds aanwezige) verbintenis met Dobby. Dobby genoot van zijn wandelingen buiten in de natuur en in mijn gedachten kan ik via de boom de trap op om Dobby te bezoeken. En kan Dobby ons ook nog bezoeken, ook al is hij er fysiek niet meer. Als laatste de pootafdruk op de boomstam in de voorgrond. Deze is geschilderd aan de hand van een pootafdruk die na Dobbyâs overlijden is gemaakt. Omdat het echt zijn pootafdruk is, en deze uniek en speciaal is, wilde ik deze in het schilderij verwerken.
Want dat is zo mooi aan een tekening of schilderijâŠje kunt er alles wat je aan je geliefde dier herinnert in verwerken. Als je er dan naar kijkt, kun je herinneringen ophalen of mensen vertellen waarom dat nu juist in de tekening of in het schilderij afgebeeld wordt. Dat geeft je gelijk een aanleiding om nog eens over je huisdier te kunnen praten, of leuke verhalen te vertellenâŠwat zeker kan helpen wanneer je je huisdier verloren hebt.
Heb jij het moeilijk met het verlies van je huisdier?
Het laten maken van een portret van je huisdier kan een helend werken en kan je helpen bij het rouwproces. Het nadenken over je dier, wat hij/zij leuk vond, welke favoriete speeltjes je dier had, eigenaardigheden, symbolen of objecten die op Ă©Ă©n of andere manier een connectie met je dier uitbeeldenâŠEen portret kan troost bieden en juist al die fijne herinneringen oproepen. Ik vind het een eer om een geliefd dier te mogen tekenen/schilderen zodat je je weer alle fijne dingen die jullie samen hebben meegemaakt kunt herinneren. Ik help je graag dus neem gerust contact met me op.